Kırmızı bir kiraz ağacının gövdesine yaslansaydık yeterdi belki de. Geçerdi sanki tüm bildiğimiz ağrılı saatler. Gecenin bir yarısı insanın kendi kendine konuşması ne aptalca değil mi? *** Senin adına “tevafuk” dediğin… Benim ise “Bunca zamandır oradaydın da neden ses etmedin?” dediğim şeydi.
